Oczami serca

      Niedawno zagłębiłam się w temat osobliwego traktowania psów rasowych. Temat wypłynął przypadkiem, podczas czytania jednej z książek mojej ulubionej serii: „Felix, Net i Nika” Rafała Kosika. Tym, dla mnie osobliwym tematem, jest moda lub tradycja, która skłania niektórych ludzi do okaleczania swoich pupili na całe życie. Mowa oczywiście o obcinaniu ogonów oraz uszu. Choć temat ten już w dzieciństwie istniał w mojej głowie, żaden z bliskich mi dorosłych, którym zadawałam pytanie: „Dlaczego?” nie potrafił mi udzielić sensownej odpowiedzi. Zostawiłam więc ten temat nie mając oczywiście refleksji, że może informacji mogę poszukać sama, na własną rękę. Dopiero teraz, w wieku 25 lat, czytając dla relaksu książkę, w której jeden z psich bohaterów właśnie nie ma swojego ogona, bo został mu ucięty, zaczęłam wertować internet w poszukiwaniu odpowiedzi na powyższe pytanie. Odpowiedź znalazłam. Zapraszam do czytania.      Na wstępie wspomnę, że nie każdy pies, którego widzimy bez ogo